ศึกษาก่อนสะสม ซื้อพระในกลุ่มหลวงพ่อกวย ใช่ว่าจะได้พระแท้เสมอไป

ที่พึ่งที่ดีที่สุดก็ตัวเราเองนั่นแหละ คิดเช่าหาพระเครื่อง แต่กลับไม่คิดศึกษาหาความรู้แบบจริงจัง ไปหวังพึ่งว่าเป็นกลุ่มเฉพาะเกจินั้นๆ กลุ่มใหญ่สมาชิกเยอะ มีบัตรผู้ขาย คนขายรับประกันแท้ยันโลกหน้า! มองโลกตามความเป็นจริงด้วยว่า... ทุกกลุ่มมีพระแท้ พระเก๊ 

 

#พระเก๊ คนขายจะโบ้ยว่า..แอดมินอนุมัติ ส่วนแอดมินก็จะบอกว่าตัวเองไม่ได้ชำนาญพระทุกรุ่น

องค์ไหนดูยาก หรือ ไม่ชำนาญก็ไม่ควรอนุมัติโพสให้ขายนะ ? บางกลุ่มแอดมินมีหลายคน ทำไมไม่ปรึกษาในกลุ่มแอมมินกันละครับ? กรณีแอดมินทั้งกลุ่มหลายคนแล้ว ยังตัดสินชี้ขาดนั้นพระองค์นั้นไม่ได้ ก็ไม่ควรอนุมัติโพส

 

มีกินมีใช้ มีเงินจุนเจือครอบครัว ก็ด้วยเงินของผู้ซื้อไม่ใช่หรือ??? ทำไมไม่คัดกรอง ??? รักษาผลประโยชน์ส่วนตนและพวกพ้วงมากเกินไปจนลืมความถูกต้อง ???

 

แอดมินบางกลุ่มผมเคยขอให้เลิกขายกุมารเก๊ อนุมัติกุมารเก๊ ก็เพิกเฉย!

เคยตั้งคำถามกับแอดมินบางกลุ่ม (เขาว่าเป็นอยู่หลายกลุ่ม) ผมถามว่า ก่อนจะอนุมัติโพส คุณเห็นพระก่อนหรือไม่ เขาตอบว่าผมเป็นแอดมินผมก็ต้องเห็นสิ ผมเลยตอบกลับไปว่าเมื่อคุณเห็นโพสก่อน พระเก๊ ทำไมคุณยังอนุมัติให้ขาย? กลุ่มคุณเสมือนเป็นที่ระบายของเก๊? และรู้มาว่าเป็นงานเก๊ของเครือข่ายไหน?? พอพูดกลับแบบนี้ถึงกับอึกอัก เปลี่ยนเรื่องคุยทันที!!!

 

พระเก๊มีทั้งงานที่ลงสนามขายตามแผงขายส่งพระเก๊ กับ พระเก๊ที่ทำไว้ขายตามกลุ่มต่างๆโดยเฉพาะ (งานตัวนี้จะไม่มีขายในแผงขายส่งพระเก๊ จะเอาไว้ขายในกลุ่มโดยเฉพาะ)

เป็นที่พึ่งของตนเอง โดยการศึกษาก่อนสะสม จริงจังกับการหาความรู้ในพระองค์นั้นๆ ดูให้เป็นก่อนเช่าหา

—————————————————————————————

อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา

อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ.

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่น ใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้

ก็บุคคลฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งย่อมได้ยาก.

ที่พึ่ง คือสิ่งที่เราต้องพึ่งพาอาศัยเพื่อช่วยพยุงให้เกิดความสุข ความเจริญแก่ตน หรือเพื่อบรรเทาความทุกข์ ความเดือดร้อนที่จะเกิดขึ้นหรือเกิดขึ้นแล้วให้เบาบางลง

ที่พึ่งนี้สามารถจำแนกเป็น ๒ ประเภท คือ ๑)ที่พึ่งภายนอก เช่น บิดา มารดา ญาติพี่น้อง เทพยดา มิตรสหาย ทรัพย์สินเงินทองฯลฯ ๒)ที่พึ่งภายใน คือความดีของตัวเราเองใจความก็คือ การตั้งตนฝึกฝนอบรมตนให้ตั้งอยู่ในหลักธรรมคำสอนของพระพุทธศาสนา

การพึ่งตนเองที่ถูกต้องนั้น พระพุทธเจ้าทรงวางหลักเอาไว้ ๓ ประการ คือเว้นจากความชั่ว ๑ ทำความดีให้ถึงพร้อม๑ และทำใจของตนให้ผ่องใส๑ ซึ่งก็ได้แก่ การตั้งตนอยู่ในศีล สมาธิ ปัญญา นั่นเอง

จริงอยู่ คนเรานั้นต้องพึ่งพาอาศัยคนอื่นบ้างในการทำงานการเลี้ยงชีพ เช่น ต้องอาศัยบิดา มารดาเลี้ยงดู อาศัยครูอาจารย์ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ เป็นต้น แต่ที่พึ่งเหล่านั้นก็พึ่งได้ชั่วคราว พึ่งได้เป็นบางเวลา และพึ่งได้แต่เฉพาะชาตินี้เท่านั้น ไม่อาจพึ่งได้ตลอดกาล

ส่วนที่พึ่งคือ ความดี ที่เราได้หมั่นฝึกฝนอบรมให้เกิดมีขึ้นในใจตามหลักของศีล สมาธิ ปัญญา ย่อมเป็นที่พึ่งให้ประสบความสุขทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เมื่อฝึกในอบรมใจตนให้ยิ่งยวดแล้วย่อมบรรลุถึงพระนิพพานดับทุกข์ทั้งปวงได้ ซึ่งถือว่าเป็นที่พึ่งที่บุคคลได้โดยยาก

ที่มา: ขุททกนิกาย ธรรมบท ๒๕/๓๖.